Восень на носе

Восень на носе, спелым калоссем
Збожжа шуміць, трэба жаць.
З ветра парывам хіляцца нівы...
Кветкі вакол зіхацяць.

Чыстай расою, быццам вадою,
З ранку абліты яны,
Сонейкам цёплым пялёсткі раскрыты...
Пахне суквецце зямлі.

Лёгкі, рамонкавы пах, васільковы
Вабіць - заве на паля.
Вабіць у поле пах зжатага жыта,
Сотні буслов клекатня.

Восень на носе, буслы на пакосе
Шчыра вітаюць святло-
Сонейка яснае выйшла з-за хмаркі...
Хутка як лета прайшло.

Восень знов крочыць: Ян зерне малоціць,
Птушкі у вырай ляцяць.
Дрэвы у жовтых нарадах, як кветкі,
Пасля дажджу зіхацяць.

Колер змянівся - у зыр краявіды:
Знов палыхае зямля.
Знов месяц верасень лье свае слёзы,
З першага, хмурага дня.