УТОПІЯ

Расплюшчаныя вочы.
У іх застыла ўчарашняе неба.
Халодныя, цяжкія ночы.
Падайце мне чорствага хлеба.

Давайце збяжым ад усіх,
Забудзем сваю нават хату.
Не думайце, я не псіх.
Я пакрыху станаўлюся вар’ятам.

Развітацца ненадоўга, а потым
Зноў сустрэчай душу рваць.
Крок, погляд, дотык…
Руку ў руцэ не ўтрымаць.

Утопія ў тваіх вачах, я плачу.
Я кожную ноч іх бачу!
Не цалуй у сэрца, я ўсё чую.
Ты будзеш тануць, але я не ўратую.