Белая лясная кветка

Дарaгi, я не прынцэса.
Я не нарадзілася на падушцы,
На шаўковай падушцы, у замку,
У каралеўстве майго бацькі.
Я не вырасла з каронай,
Акружаная вернымі спадарожнікамі,
Як кожная сапсаваная прынцэса.
Я нарадзілася на прыродзе,
У халоднай крыніцы,
З першымі сняжынкамі.
Я вырасла з аленямі,
З дзікімі коньмі і ваўкамі,
Ў поўнай меры я дыхаю,
Спяваю і пяшчотныя вершы пішу.
Я не віла, не прынцэса,
Я толькі белая лясная кветка.

Неба над мною такое дзіўнае!
І гэты паток настолькі яркі,
Дубовыя лiсты атачаюць мяне.
Пах лесу... гэтая мая свабода,
Маё імя, і ўсё маё шчасце.
Я іду, танцую, гуляю,
З галубкамi аб зорках мару,
Я спяваю аб вачах, спяваю аб вуснах,
Аб вясне, аб кветках, і аб зялёных дубах.

Я спяваю, дарагі, тваю любімую песню,
Песню пра каханне, якое доўжыцца вечна,
Аб безумоўнай любові, любові без межаў.
Ты ведаеш, як моцна я цябе люблю?
Вось чаму толькі для цябе,
Я спяваю і танцую сёння.
Вось чаму я веру ў поспех.
Трымай мяне моцна, рыцар маёй душы!
Не дазваляй мне заблукаць
Сярод яркіх зорак, іншых кветак,
І сярод першых кропель ранішняй расы.
Не дай мне ўпасці ў каханне,
Ў вусны і вочы не варты мяне!
О, дарагі, я хачу ты ведаеш
Як цябе любіць твоя лясная кветка,
Як моцна цябе любіць твая паэтка.